Jan Wasiuchnik
Zodia K
Julia Lulkowska
Anastasiia Redchyts
Dramat Europe, Dunst Store, Hubert Kołodziejczyk, Kasińska, Tomasz Armada
ZDJĘCIA |
MODELKA |
STYLIZACJA |
MAKIJAŻ |
MARKI |
ZOCHA
Jan Wasiuchnik
Zodia K
Julia Lulkowska
Anastasiia Redchyts
Dramat Europe, Dunst Store, Hubert Kołodziejczyk, Kasińska, Tomasz Armada
ZDJĘCIA |
MODELKA |
STYLIZACJA |
MAKIJAŻ |
MARKI |
ZOCHA
Jan Wasiuchnik
Zodia K
Julia Lulkowska
Anastasiia Redchyts
Dramat Europe, Dunst Store, Hubert Kołodziejczyk, Kasińska, Tomasz Armada
ZDJĘCIA |
MODELKA |
STYLIZACJA |
MAKIJAŻ |
MARKI |
ZOCHA
ZOCHA
FOT. ZUZA KRAJEWSKA
FOT. ZUZA KRAJEWSKA
Dlaczego zacząłeś robić zdjęcia?
To wydawało mi się najprostszym środkiem wyrazu. Nigdy jakoś mi nie szło pisanie, opowiadanie czegoś, a fotografia wydawała mi się najprostszym i najbardziej przemawiającym do mnie medium.
Jak wyglądało Twoje pierwsze zetknięcie z aparatem?
Wakacje, zwyczajne zdjęcia robione starymi „małpkami”. Tak na poważnie, żeby faktycznie coś stworzyć aparat wziąłem w gimnazjum przy okazji konkursu ekologicznego… który z resztą wygrałem :D
Czyli talent dało się wyczuć od samego początku :)
Czym jest dla ciebie zdjęcie?
Jest to utrwalanie jakiegoś momentu z życia. Czy to zastanego, czy to zainicjowanego. Fotograf za pomocą aparatu zachowuje ten moment.
Czy według Ciebie zdjęcie jest prawdą o rzeczywistości?
Nie, zdecydowanie nie.
To co zatem wpływa na to, czym będzie zdjęcie, jaki będzie jego wydźwięk.
Myślę, że wizja fotografa.
Czy każdy fotograf jest artystą?
Tak.
Kim w takim razie jest dla Ciebie artysta?
Jest to osoba, która spełnia swoje artystyczne zachcianki wyrażając tym samym siebie.
Co jest trudnego, bądź łatwego w byciu artystą?
Łatwe jest na pewno to, że kiedy jesteś już artystą, który ma jakąś pozycję, to czasem możesz zrobić coś głupiego i będzie uznane za wielką sztukę. Trudne natomiast jest to, żeby ludzie zrozumieli twój przekaz, żeby niektórych rzeczy nie odbierali jako zwykłe dziwactwo. Weszli w ten świat, próbowali go zrozumieć, coś przeczytać na poruszony temat, dowiedzieć się więcej.
Odnosząc się do wystawy „Queer gaze from Poland: a portrait of love and desire”. Czy zdjęcia, które tam pokazałeś istniały już wcześniej czy zostały przygotowane specjalnie na wystawę?
Fizycznie były tam trzy zdjęcia. Jedno duże, wiszące i dwa małe w postaci kartek/pocztówek, które odwiedzający wystawę mogli ze sobą zabrać. Jedno było zrobione już wcześniej, a dwa po tym jak dowiedziałem się o wystawie, z tym, że ja już wcześniej robiłem takie zdjęcia. To nie było dla mnie nic nowego, bo odkąd poznałem Vladka, to po prostu je robiłem nie myśląc szczególnie o tym, co się później z nimi stanie. Można powiedzieć, że ta wystawa była ukoronowaniem tego, co do tej pory tworzyłem.
Wystawa pokazywała szeroko pojęte związki międzyludzkie, relacje. Twoja nawiązywała nieco do homofobii.
Tak, miała trochę taki wydźwięk przez sytuację Vladka, ale nie wszystkie prace się na tym skupiały.
VLAD, 2017
BORDERS, 2018
Myślisz, że sytuacja na tym gruncie w najbliższym czasie się poprawi?
Tak. Już teraz młodzież jest wychowywana w duchu otwartości na odmienność. Myślę, że za jakiś czas ten problem zniknie, bo dla kolejnych pokoleń nie będzie to nic nowego. No, ale to jest moje wyobrażenie, być może będzie zupełnie inaczej. Wśród moich znajomych nie ma nikogo, kto miały z tym problem, ale to przecież nie znaczy, że gdzieś tam w małych miastach go nie ma. Moje środowisko to artyści, ludzie ze świata mody, kultury, nie mam znajomych np.: z „korpo”, może oni mieliby inne podejście, ciężko mi to stwierdzić.
Czy ty sam odczułeś kiedyś nienawiść wynikającą z nietolerancji?
Szczerze mówiąc chyba nie, ale to pewnie dlatego, że obracam się w dość liberalnym środowisku. Może jakieś pojedyncze sytuacje w szkole, ale to chyba nic szczególnego. Pochodzę z trójmiasta, a tam ludzie są dość otwarci. Nawet, kiedy pracowałem w RTF AGD nikt nie miał z tym problemu. Odkąd przeprowadziłem się do Warszawy tym bardziej.
Zajmujesz się fotografią artystyczną i komercyjną. Co jest bliższe Twojemu sercu?
Chyba właśnie to, co było na tej wystawie. Zdjęcia robione tak po prostu, bez jakiejś wielkiej filozofii.
To nie jest trochę dokumentalizm?
Trochę tak, ale też nie do końca. To tak jak ze zdjęciami na wystawę w Londynie. Z jednej strony była to opowieść o tym, co rzeczywiste, ale z drugiej strony coś tam przestawiłem, mówiłem, żeby Vladek stanął tak albo inaczej.
W takim razie chyba można powiedzieć, że to taki wykreowany dokumentalizm?
Tak, zdecydowanie.
Myślisz, że to właśnie w tą stronę będziesz iść w swojej twórczości czy jest to niemożliwe?
Na pewno jest to trudne, bo to jednak komercja się sprzedaje. Ale ja bardzo lubię fotografię modową i ona coraz bardziej wychodzi ze studia, staje się bardziej artystyczna. Tak więc wydaje mi się, że można to jakoś połączyć. Chociażby patrząc na najnowszą kampanię Balenciagi. Przecież to nie wygląda jak typowe zdjęcia ze studia – fale, loki i powiewające falbanki. Te zdjęcia mają w sobie styl fotografii dokumentalnej.
Czy moda kształtuje społeczeństwo?
Nie wiem, myślę, że to bardziej społeczeństwo kształtuje modę. Są różne subkultury, które co jakiś czas są bardziej widoczne i wybieg z nich czerpie.
W ostatnim czasie zwiększyło się zainteresowanie światem mody. Czy fakt, że jest on bardzo tolerancyjny ma wpływ na społeczeństwo?
Myślę, że tak. Jeśli ludzie obserwują, chociażby na Instegram’ie, marki, projektantów czy fotografów, to widzą jakie tematy poruszają w swojej twórczości. Chociażby jak dość kontrowersyjny Rick Owens. Jeśli ludzie się z tym oswoją, to staną się bardziej otwarci. Jeśli zobaczą okładkę włoskiego Vogue’a, na której całuje się dwóch chłopaków, zobaczą, że zdjęcia zrobił ciekawy fotograf, nie wygląda to w żaden sposób gorsząco, to prędzej się do tego przekonają.
Jak kwestia mediów społecznościowych wpływa na twórczość?
Na pewno wiele ułatwia, bo już nie jest tak trudno dotrzeć do szerszego grona odbiorców. Kiedyś trzeba było zorganizować wystawę, a dziś wystarczy wstawić zdjęcie na Instagram. Z drugiej strony jest też trudniej, bo tego wszystkiego jest więcej i czasem ciężko znaleźć coś dla siebie.
Czy to nie jest też zagrożenie? Każdy może teraz poczuć się fotografem czy artystą.
Tak, ale nie wiem czy jest to złe. Wydaje mi się, że zawsze tak było. Ludzie zawsze robili zdjęcia i mogli czuć się fotografami.
Co oznaczało bycie fotografem kiedyś, a co znaczy dziś?
Dawniej fotografowie byli bardziej techniczni, mieli ogromną wiedzę na temat każdego pojedynczego procesu tworzenia zdjęcia. Wszystko robili sami od a do z. Teraz nie trzeba już mieć takich umiejętności. Fotografia jest dużo łatwiejsza. Właściwie wydaje mi się, że prostsza już być nie może.
Jakbyś określił swój styl robienia zdjęć?
Inni fotografowie stosują często jakieś zamglenia, rozmazania, ja nigdy tego nie robię. Myślę, że moje zdjęcia są dość proste. Nie ma tam jakiejś bardzo złożonej formy, wielu kolorów. Kiedyś nawet próbowałem różnych efektów, ale jakoś nigdy to do mnie nie przemawiało. Być może nie mam do tego głowy, ale nawet jak robię zdjęcia w studio, to nie używam wielkich scenografii, nie podchodzę do tego konceptualnie. Czekam, aż coś się zadzieje, czekam na ten właściwy moment i staram się go uchwycić.
Które ze zrobionych przez Ciebie zdjęć jest Twoim ulubionym?
Silence. Jest takie poetyckie i wydaje mi się, że dość dobrze odzwierciedla poruszony problem. Widać to w zawieszonym wzroku, w mimice.
Co byś powiedział sobie robiącemu zdjęcia za kilka lat?
Żebym pamiętał o korzeniach. Robiąc zdjęcia, mam przed oczami obrazki z dzieciństwa. Wychowywałem się na wsi i chciałbym, żeby to było widać, w tym co tworzę.